Komitet Stabilności Finansowej – organ nadzoru makroostrożnościowego
Komitet Stabilności Finansowej (KSF) jest organem właściwym w zakresie nadzoru makroostrożnościowego w PolsceKomitet Stabilności Finansowej (KSF) jest organem właściwym w zakresie nadzoru makroostrożnościowego w Polsce
Komitet Stabilności Finansowej (KSF) jest organem właściwym w zakresie nadzoru makroostrożnościowego w Polsce, co zostało określone w ustawie o nadzorze makroostrożnościowym nad systemem finansowym i zarządzaniu kryzysowym w systemie finansowym, która weszła w życie dnia 1 listopada 2015 r.
Komitet Stabilności Finansowej został pierwotnie utworzony w 2008 r. jako platforma współpracy i koordynacji działań na rzecz wspierania i utrzymania stabilności krajowego systemu finansowego. Ustawa o nadzorze makroostrożnościowym nad systemem finansowym i zarządzaniu kryzysowym w systemie finansowym rozszerzyła mandat KSF o nadzór makroostrożnościowy. W konsekwencji, KSF ma dwudzielną formułę funkcjonowania. Jest on odpowiedzialny za kształtowanie polityki makroostrożnościowej oraz koordynację działań w ramach zarządzania kryzysowego. Pracom w zakresie:
- nadzoru makroostrożnościowego przewodniczy Prezes NBP, a obsługę Komitetu zapewnia NBP,
- zarządzania kryzysowego przewodniczy Minister Finansów, a obsługę Komitetu zapewnia Ministerstwo Finansów.
W Komitecie Stabilności Finansowej reprezentowane są cztery główne instytucje sieci bezpieczeństwa finansowego tj. Narodowy Bank Polski, Komisja Nadzoru Finansowego, Ministerstwo Finansów oraz Bankowy Fundusz Gwarancyjny.
Skład Komitetu Stabilności Finansowej
Członkami Komitetu są:
- Prezes Narodowego Banku Polskiego – Adam Glapiński
- Minister Finansów – Andrzej Domański
- Przewodniczący Komisji Nadzoru Finansowego – Jacek Jastrzębski
- Prezes Zarządu Bankowego Funduszu Gwarancyjnego – Piotr Tomaszewski
Przewodniczącym KSF w zakresie nadzoru makroostrożnościowego jest Prezes NBP.
Zadania Komitetu Stabilności Finansowej
Podstawowym zadaniem Komitetu Stabilności Finansowej jest identyfikowanie, ocena i monitorowanie ryzyka systemowego powstającego w systemie finansowym lub jego otoczeniu. Poprzez kolegialną formułę tego organu stanowi on także platformę zapewniającą właściwy obieg informacji pomiędzy członkami Komitetu i reprezentowanymi przez nich instytucjami, służący realizacji jego zadań. KSF identyfikuje te instytucje finansowe, których zachowania lub problemy mogą tworzyć ryzyko dla ciągłości działania systemu finansowego jako całości lub jego istotnej części.
Drugim kluczowym zadaniem KSF jest inicjowanie działań mających na celu ograniczanie zidentyfikowanych zagrożeń dla stabilności finansowej. W tym celu Komitet może wydać rekomendacje skierowane do konkretnych adresatów bądź przedstawić swoje stanowisko. KSF jako polski organ makroostrożnościowy współpracuje z Europejską Radą ds. Ryzyka Systemowego (ERRS), innymi organami Unii Europejskiej, organami nadzoru makroostrożnościowego z państw członkowskich lub państw trzecich, a także instytucjami międzynarodowymi.
Uprawnienia KSF
Komitet Stabilności Finansowej jako organ nadzoru makroostrożnościowego jest wyposażony jedynie w instrumenty o charakterze „miękkiego oddziaływania”. W celu wykonywania swoich zadań KSF może wydawać:
- stanowiska – przedstawiane w przypadku identyfikacji źródła ryzyka systemowego w systemie finansowym lub jego otoczeniu. Stanowiska mają na celu zwrócenie uwagi na zidentyfikowane zagrożenie dla stabilności finansowej. Mogą one być skierowane do ogółu podmiotów tworzących system finansowy lub jego części, a także do instytucji wchodzących w skład KSF, tj. KNF, MF, BFG i NBP;
- rekomendacje – przedstawiane w przypadku konieczności podjęcia działań w celu ograniczenia ryzyka systemowego. Rekomendacje mogą być skierowane do instytucji wchodzących w skład KSF, tj. KNF, MF, BFG i NBP. Adresaci rekomendacji są zobowiązani do podjęcia rekomendowanych działań lub wyjaśnienia przyczyn niepodjęcia tych działań. Rekomendacje w szczególności mogą dotyczyć wprowadzenia lub rekalibrowania instrumentów makroostrożnościowych przez Ministra właściwego do spraw instytucji finansowych (Ministra Finansów) w drodze rozporządzenia lub podjęcia działań nadzorczych przez KNF.
Instrumenty makroostrożnościowe (informacje wprowadzające)
Instrumenty makroostrożnościowe są wdrażane przez odpowiednie instytucje sieci bezpieczeństwa finansowego zgodnie z ich kompetencjami. W ustawie o nadzorze makroostrożnościowym nad systemem finansowym i zarządzaniu kryzysowym w systemie finansowym wskazano, że Minister właściwy do spraw instytucji finansowych (Minister Finansów) pełni funkcję organu wyznaczonego i jest upoważniony do określania w drodze rozporządzenia:
- wysokości wskaźnika bufora antycyklicznego oraz uznawania wysokości wskaźnika bufora antycyklicznego dla innego państwa członkowskiego lub państwa trzeciego,
- wysokości wskaźnika bufora ryzyka systemowego oraz uznawania wysokości wskaźnika bufora ryzyka systemowego dla innego państwa członkowskiego,
- środków krajowych, o których mowa w art. 458 rozporządzenia nr 575/2013, w zakresie: poziomu funduszy własnych, poziomu bufora zabezpieczającego, wymogów dotyczących dużych ekspozycji, wymogów dotyczących płynności, wag ryzyka dotyczących ekspozycji na sektor nieruchomości mieszkalnych i komercyjnych, ekspozycji wewnątrz sektora finansowego, wymogów dotyczących podawania informacji do publicznej wiadomości.
Natomiast, Komisja Nadzoru Finansowego (KNF) jest upoważniona do wydawania decyzji administracyjnej po uzyskaniu opinii KSF w sprawach:
- określania na zasadzie skonsolidowanej globalnych instytucji o znaczeniu systemowym i przyporządkowywania ich do określonej kategorii i wyznaczania im bufora globalnej instytucji o znaczeniu systemowym,
- określania na zasadzie indywidulanej, subskonsolidowanej lub skonsolidowanej innych niż globalne instytucji o znaczeniu systemowym i nakładania na nie bufora innej instytucji o znaczeniu systemowym.
W celu realizacji swoich zadań KSF może inicjować wykorzystanie innych instrumentów poza wymienionymi, głównie regulacji finansowych.